Opnieuw de auto in. Nicu kijkt soms uit het raam. Catina ligt nu iets minder stijf tegen Carmen aan en plast gelukkig niet meer in de auto. Aangelijnd mee naar de enorm grote Maxi Pet.
Passen en nog eens passen tot we redelijk goede tuigjes hebben waar ze niet (hopen we) uit kunnen bij paniek. Ze laten het geduldig toe. Als Michiel en Carmen naar een andere afdeling gaan om voor morgen voer voor shelter Fundulea te kopen, zit ik een hele poos op de vloer met de Nicu en Catina.
Er passeren mensen met winkelwagens. Sommigen aaien hen. Ze kijken wat schuw terug en reageren niet. Alles is zo verbijsterend en onbegrijpelijk nieuw.
Maar er is goede hoop. Voor het winkelen waren we in een parkje buiten, omheind maar de ingang had geen afsluiting. Ze liepen onaangelijnd rond, plasten en poepten en kwamen als Carmen hen riep.
